Με κάπως συγκαλυμμένο τόπο, τον Νοέμβριο του 2024, η Αγιελέτ Σακέντ, πρώην υπουργός Δικαιοσύνης του Ισραήλ, δεν έλαβε σκανδαλωδώς άδεια να εισέλθει στην Αυστραλία με σκοπό να συμμετάσχει σε μια διάσκεψη με θέμα τα τρέχοντα γεγονότα στη Μέση Ανατολή. Το συνέδριο διοργάνωνε η Σιωνιστική Επιτροπή της Αυστραλίας (AIJAC) και προοριζόταν να είναι μια εκδήλωση της εβραϊκής κοινότητας.
Ο Κόλιν Ρουμπενστάιν, Διευθύνων Σύμβουλος της AIJAC, κατήγγειλε την άρνηση έκδοσης βίζας ―χωρίς να αποκαλυφθεί τότε ο λόγος― από τον υπουργό Εσωτερικών της Αυστραλίας Τόνι Μπερκ. Κατά την άποψη του Ρουμπενστάιν, «η απόφαση να γίνει άρνηση χορήγησης βίζας στην Σακέντ με το σκεπτικό ότι θα δυσφημούσε τους Αυστραλούς και θα υποκινούσε διχόνοια μεταξύ της κοινότητας είναι μια επαίσχυντη ενέργεια εχθρότητας προς έναν δημοκρατικό σύμμαχο».
Η άρνηση εισόδου σε δυτική χώρα ενός πρώην υπουργού του ισραηλινού υπουργικού συμβουλίου είναι απλώς ένα επιπλέον περιστατικό σε ένα παγκόσμιο κίνημα αποκλεισμού των εβραιοϊσραηλινών προσωπικοτήτων. Τον Ιανουάριο του 2022, περίπου 20 πολιτιστικές εκδηλώσεις αποσύρθηκαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη χορηγία της πρεσβείας του Ισραήλ στην Αυστραλία σε μια παράσταση της Sydney Dance Company, η οποία είχε προγραμματιστεί να παρουσιαστεί στο πολιτιστικό φεστιβάλ του Σίδνεϊ. Η παράσταση βασιζόταν σε ένα έργο της ομάδας χορού Batsheva του Τελ Αβίβ και του ισραηλινού χορογράφου Οχάντ Ναχαρίν, αλλά δυσφημίστηκε λόγω των ισραηλινοεβραϊκών καταβολών του.
Μια έκθεση τον Δεκέμβριο 2023, που δημοσιοποιήθηκε από το Εθνικό Συμβούλιο Πολιτικής Έρευνας και Ανάπτυξης του Ισραήλ, προειδοποίησε ότι «ένα ανεπίσημο μποϊκοτάζ λαμβάνει χώρα στη δυτική ακαδημαϊκή κοινότητα». Οι συνέπειες για το Ισραήλ μπορεί να είναι σοβαρές, αναφέρει η έκθεση, καθώς αυτές οι «πρακτικές που εισάγουν διακρίσεις θα μπορούσαν να βλάψουν την οικονομία, η οποία βασίζεται στις επιστημονικές ικανότητες ως start-up χώρα». Η έκθεση πρόσθεσε:
«Από τις 7 Οκτωβρίου, ξεκίνησε ένα είδος σιωπηλού μποϊκοτάζ εναντίον των ισραηλινών ερευνητών, κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ. Αυτό το μποϊκοτάζ εκδηλώνεται με την ακύρωση προσκλήσεων σε κοινά συνέδρια, με την απόρριψη άρθρων για δημοσίευση, με την απόρριψη επιχορηγήσεων σε Ισραηλινούς ερευνητές, και άλλα».
Η έκθεση αναφέρει ενέργειες που έγιναν νωρίτερα, τον Μάρτιο του 2022, από την Ένωση Μελετών Μέσης Ανατολής (MESA) που εδρεύει στις ΗΠΑ, στην οποία ένα ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ κατά των ισραηλινών ιδρυμάτων, υποκινούμενο από το κίνημα BDS, εγκρίθηκε από μεγάλη πλειοψηφία των μελών της MESA, αλλά καταγγέλθηκε από την Academic Engagement Agency, μια ομάδα παρακολούθησης.
Ως απάντηση στο μποϊκοτάζ στα ισραηλινά ιδρύματα, ο αντίπαλος της MESA, η Ένωση για τη Μελέτη της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής (ASMEA), που ιδρύθηκε από τους αείμνηστους καθηγητές Μπέρναρντ Λιούις και Φουάντ Ατζαμί, «επισήμανε τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που χαρακτηρίζουν την απόφαση της MESA, και τη ζημιά που πρόκειται να προκαλέσει στην ακαδημαϊκή ελευθερία», σύμφωναμε το JNS.
Ο πρόεδρος της ASMEA, καθηγητής Νόρμαν Στίλμαν, έγραψε σε μια δήλωση:
«Με την ψήφιση της απόφασης να μπουν στη μαύρη λίστα και να αποκλειστούν τα ισραηλινά ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τα μέλη της MESA εγκατέλειψαν κάθε πρόσχημα ότι αποτελούν ακαδημαϊκή ένωση, και τάχτηκαν υπέρ μιας οργάνωσης που έχει μοναδικό πολιτικό σκοπό την απονομιμοποίηση του Ισραήλ. Η εγκατάλειψη των βασικών αρχών ακαδημαϊκής ακεραιότητας και ελευθερίας, δηλαδή της ελεύθερης έκφρασης των ιδεών, είναι βαθιά ριζωμένη σε παλιές προκαταλήψεις».
Ενώ όλες οι προσπάθειες απονομιμοποίησης της εβραϊκής υπεροχής στην παγκόσμια σκηνή πρέπει να καταδικαστούν ρητά, η υποκρισία των δυτικών αντισημιτικών και αντισιωνιστών παραγόντων υπογραμμίζεται από τα γεγονότα γύρω από τη δημοσίευση του βιβλίου του Σαλμάν Ρούσντι Σατανικοί Στίχοι, το 1988. Σε μια εποχή τεράστιας πίεσης από τους προσβεβλημένους μουσουλμάνους να απαγορεύσουν το βιβλίο, τα δυτικά κράτη δεν το έκαναν. Ισχυρίστηκαν επακριβώς ότι η ακαδημαϊκή ελευθερία ήταν μέρος της συνταγματικής τους παράδοσης.
Η τότε η πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου Μάργκαρετ Θάτσερ δικαιολόγησε τη δημοσίευση του αμφιλεγόμενου έργου στη Δύση ως εξής: «Η ελευθερία του λόγου», είπε, «ήταν μια αρχή μείζονος σημασίας για το εν λόγω ζήτημα, όπως και η εθνική κυριαρχία και το διεθνές δίκαιο». Κανένα από τα παραπάνω δεν απαγόρευε την εκτύπωση του κειμένου.
Σε σύγκριση με τις αρχές που τήρησαν οι δυτικοί ηγέτες για την προάσπιση της ακαδημαϊκής ελευθερίας και της ελευθερίας του λόγου την εποχή του αμφιλεγόμενου βιβλίου του Ρουσντί, όταν επρόκειτο για την παραχώρηση τέτοιων δικαιωμάτων σε εβραιοϊσραηλινούς συγγραφείς, ακαδημαϊκούς, επιτυχόντες, διανοούμενους, μελετητές, επιστήμονες και τα παρόμοια, ξαφνικά, αυτές οι συνταγματικές αρχές αγνοούνται ―ακόμη και από αναγνωρισμένα ακαδημαϊκά ιδρύματα, όπως το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια.
Τον Σεπτέμβριο του 2023, και στο όνομα της ακαδημαϊκής ελευθερίας, το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια φιλοξένησε ένα Φεστιβάλ Παλαιστινίων Λογοτεχνών στην πανεπιστημιούπολη της Φιλαδέλφεια, στο οποίο συμμετείχαν«μερικοί από τους πιο διαβόητους αντισημίτες στον κόσμο». Οι ομιλητές που επιλέχθηκαν δεν ήταν αναγνωρισμένοι «συγγραφείς, ακαδημαϊκοί ή ειδικοί στη λογοτεχνία». Το φεστιβάλ χαρακτηρίστηκε από έναν κριτικό ως «αντισημιτικό φεστιβάλ μίσους υπέρ του BDS», που υποστηρίζει την καταστροφή του εβραϊκού κράτους. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι εβραιοϊσραηλινοί συμμετέχοντες δεν ήταν ευπρόσδεκτοι.
Με παρόμοιο τρόπο, το «Παλαιστινιακό Φεστιβάλ Λογοτεχνίας» (Palfest), μια αυτοαποκαλούμενη «πολιτιστική πρωτοβουλία», τον Οκτώβριο του 2024, «ανήγγειλε ότι περισσότεροι από 1000 συγγραφείς έχουν υπογράψει ένα λογοτεχνικό μποϊκοτάζ κατά του Ισραήλ», σύμφωνα με μια έκθεση της Wall Street Journal.
«Σε μια δημόσια επιστολή, αυτοί οι συγγραφείς δήλωσαν ότι δεν θα επιτρέψουν τη μετάφραση των βιβλίων τους στα εβραϊκά, δεν θα συνεισφέρουν σε ισραηλινά περιοδικά και εφημερίδες, δεν θα παρακολουθήσουν συνέδρια ούτε θα παρουσιάσουν έργα τους στο Ισραήλ, και δεν θα συνεργαστούν με ισραηλινούς εκδότες και λογοτεχνικούς πράκτορες. [...] Το φεστιβάλ Palfest περήφανα περιγράφει τη δική του προσπάθεια ως «το μεγαλύτερο πολιτιστικό μποϊκοτάζ κατά των ισραηλινών θεσμών στην ιστορία».
Μεταξύ των υπογραφόντων της επιστολής μποϊκοτάζ είναι νικητές του βραβείου Πούλιτζερ, βραβευθέντες με Νόμπελ, ακαδημαϊκοί του MacArthur, και ούτω καθεξής. Λίγο αργότερα, άλλοι 5000 συγγραφείς υπέγραψαν το μποϊκοτάζ.
Αυτά τα περιστατικά δεν είναι μεμονωμένα. Είναι συστημικά και υποδεικνύουν μια ευρέως διαδεδομένη επιθετική ατζέντα παγκοσμίως με σκοπό τη διαγραφή της εβραϊκής επιρροής από τον ακαδημαϊκό χώρο, την επιστήμη, την τεχνολογία και τον πολιτισμό. Η στρατηγική των εχθρών του Ισραήλ και των Εβραίων θυμίζει τους στόχους του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος, πχ για την Ταϊβάν: να απομονωθεί πλήρως η Ταϊβάν από τις παγκόσμιες υποθέσεις ―σε όλους τους τομείς, πολιτικούς, οικονομικούς και πολιτιστικούς. Αυτό θα πετύχαινε εάν δεν υπήρχε η υποστήριξη των ΗΠΑ και άλλων συμμάχων προς την Ταϊβάν. Οι ΗΠΑ και η Δύση θα πρέπει να υποστηρίξουν και το Ισραήλ.
Η αλαζονεία που κρύβεται πίσω από την πρόθεση ακύρωσης, διάλυσης, στέρησης και άρνησης της βαθιάς σοφίας, λαμπρότητας και ιδιοφυΐας εξαιρετικών ανδρών και γυναικών που έχουν συμβάλει τόσο πολύ στο ήθος, τον πολιτισμό και το μεγαλείο του δυτικού πολιτισμού, είναι δύσκολο να κατανοηθεί. Από τους νομπελίστες, το 22% είναι Εβραίοι (από το 0,2% του παγκόσμιου πληθυσμού), μεταξύ των οποίων ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο Νιλς Μπορ (με μητέρα Εβραία, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο τη ζωή του την εποχή των Ναζί), ο Έλι Βίζελ και ο Μίλτον Φρίντμαν. Σε αυτούς τους αξιόλογους ανθρώπους θα είχε αφαιρεί ο λόγος εάν εμφανίζονταν στην παγκόσμια σκηνή σήμερα.
Φαίνεται πως η αληθινή εξήγηση βρίσκεται στο βαθύ εβραϊκό μίσος μέσα σε διάφορες δυτικές κοινωνίες. Αυτό κρύβεται για χρόνια πίσω από ένα προσωπείο ανεκτικότητας και κοινωνικής αβρότητας, αλλά τώρα, όπως λέει ο Στίβεν Σπίλμπεργκ, ο αντισημιτισμός «δεν καραδοκεί πλέον, αλλά στέκεται περήφανος» όπως ήταν στη Γερμανία τη δεκαετία του 30.
Ο ΆριΊνγκελ, γενικός διευθυντής της Δημιουργικής Κοινότητας για την Ειρήνη, είπε ως απάντηση στην επιστολή μποϊκοτάζ του Οκτωβρίου:
«Αυτές οι εκκλήσεις για μποϊκοτάζ, που τώρα καθοδηγούνται από τα ίδια τα μέλη της λογοτεχνικής κοινότητας, θυμίζουν το μποϊκοτάζ κατά των Εβραίων συγγραφέων του 1933, όταν αντισημίτες έκαψαν πάνω από 25000 βιβλία. Κάηκαν έργα Εβραίων συγγραφέων όπως του Άλμπερτ Αϊνστάιν και του Σίγκμουντ Φρόιντ, μαζί με αμερικανικά έργα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ και της Χέλεν Κέλερ. Τα πράγματα οδεύουν προς αυτή την κατεύθυνση για άλλη μια φορά».
Τα λόγια του κόμη Στανισλάς του Κλερμόν-Τονέρ, την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, επιχειρούν να αναλύσουν την εχθρότητα προς τον εβραϊκό λαό: «Οι Εβραίοι πρέπει να στερούνται τα πάντα ως έθνος, αλλά να τους παραχωρούνται τα πάντα ως μεμονωμένα άτομα. [...] Η ύπαρξη ενός έθνους μέσα σε ένα έθνος είναι απαράδεκτο για τη χώρα μας». Άρα, ο Στανισλάς αποδοκίμασε την ύπαρξη του εβραϊκού έθνους, γεγονός που διαψεύστηκε υπέροχα το 1948.
Ο δημοσιογράφος Ντάνιελ Γκρίφιλντ επισημαίνει την άποψη των δυτικών ακτιβιστών:
«Ο αντισημιτισμός βασιζόταν πάντα στον επαναπροσδιορισμό της εβραϊκής ύπαρξης ως αφύσικης και τεχνητής. Οι Εβραίοι καταγγέλλονταν ως αποικιστές ήδη από την εποχή του Φαραώ. [...] Οι Εβραίοι, ως Σημίτες, δεν ανήκουν στην Ευρώπη. Οι Εβραίοι, ως Ευρωπαίοι, δεν ανήκουν στο Ισραήλ. Οι Εβραίοι, ως Σιωνιστές, δεν ανήκουν σε προοδευτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως το Χάρβαρντ ή το Κολούμπια. Και οι Εβραίοι, ως κατακτητές, δεν ανήκουν στο Λονδίνο».
Kαι συνεχίζει ως εξής: «Δεν έχει να κάνει με το Ισραήλ», αλλά «έχει να κάνει με τους Εβραίους». Με απλά λόγια, ο πολιτισμικός και ακαδημαϊκός εξοστρακισμός τους είναι απλώς μια αναζωπύρωση του ανανεωμένου εβραϊκού μίσους.
Ταυτόχρονα, αυτές οι ενέργειες αντικατοπτρίζουν επίσης τον επιθανάτιο ρόγχο αυτής της κακόβουλης κατασκευής, η οποία ευνοεί την ομάδα έναντι του ατόμου, γνωστή ως πολιτική ταυτότητας. Προκάλεσε τεράστια διχαστική ζημιά στο δημόσιο χώρο, και τώρα εκδηλώνεται με μια δυνατή, παράλογη και οργισμένη προκατάληψη υπό το πρόσχημα μιας προκατειλημμένης αξίωσης για κοινωνική δικαιοσύνη εναντίον ενός έθνους, μιας θρησκείας, μιας εθνικής ομάδας ειρηνόφιλων λογίων, διανοουμένων, επιστημόνων και δημιουργικών ιδιοφυιών που εκτιμούν την ελευθερία, την ηθική, την καινοτομία και την αριστεία.
Το εβραϊκό έθνος έχει θείο κάλεσμα να «φέρει φως» στον κόσμο με σοφία, αλήθεια και ίση δικαιοσύνη σύμφωνα με το νόμο. Αυτές οι αξίες ξεκίνησαν με τους μωσαϊκούς νόμους, οι οποίοι εισήγαγαν καθοριστικούς κώδικες αρετής. «Ο εβραϊκός λαός έφερε την ηθική στον κόσμο πριν από χιλιάδες χρόνια», επισήμανε η Σάφρα Κατζ, διευθύνουσα σύμβουλος της Oracle, «και μερικοί εξακολουθούν να τσαντίζονται γι αυτό».
Αυτό το διάστημα της διεθνούς αναταραχής, ο κόσμος χρειάζεται τεχνογνωσία και σοφία από τα καλύτερα μυαλά και από σπουδαίους πολιτικούς, συμπεριλαμβανομένων των Εβραίων. Είναι εις βάρος του δυτικού πολιτισμού και της κοινωνίας εάν η Δύση στερηθεί αυτή την πανάρχαια αριστεία χιλιετιών σε αυτή τη σκοτεινή εποχή της μετα-αλήθειας, της μετα-ηθικής και της διάδοσης της βαρβαρότητας, ειδικά στη Δύση.
Ο Nils A. Haug είναι συγγραφέας και αρθρογράφος. Είναι μέλος του Διεθνούς Δικηγορικού Συλλόγου, της Εθνικής Ένωσης Μελετητών, μέλος ΔΕΠ στο Διασυλλογικό Ινστιτούτο Σπουδών της Ακαδημίας Φιλοσοφίας και Γραμμάτων. Ως παλαίμαχος νομικός, το ιδιαίτερο πεδίο ενδιαφέροντός του είναι η πολιτική θεωρία που συνδέεται με τα τρέχοντα γεγονότα. Είναι κάτοχος Ph.D. στην Απολογητική Θεολογία. Ο Δρ Haug είναι συγγραφέας του βιβλίου Politics, Law, and Disorder in the Garden of Eden – the Quest for Identity (Πολιτική, νόμος και αταξία στον Κήπο της Εδέμ ― η αναζήτηση της ταυτότητας), και του βιβλίου Enemies of the Innocent – Life, Truth, and Meaning in a Dark Age (Εχθροί του αθώου – ζωή, αλήθεια και νόημα σε μια σκοτεινή εποχή). Η δουλειά του έχει δημοσιευτεί στους ιστότοπους First Things Journal, The American Mind, Quadrant, Minding the Campus, Gatestone Institute, National Association of Scholars Israel Hayom, The James Wilson Institute (Anchoring Truths), Document Danmark, Jewish Journal, και άλλους.