Στις 24 Ιουλίου 2025, η Γαλλία ανακοίνωσε την απόφασή της να αναγνωρίσει την ύπαρξη «παλαιστινιακού κράτους» τον Σεπτέμβριο. Ο Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν παρουσίασε αυτήν την κίνηση ως πράξη «δικαιοσύνης» και «ειρήνης». Στην πραγματικότητα, ωστόσο, αυτή η αναγνώριση αποτελεί γεωπολιτική μυθοπλασία η οποία είναι αντίθετη με το διεθνές δίκαιο, κατάφωρα αντίθετη με τα πραγματικά περιστατικά, και ηθικά πολύ επιβλαβής.
1. Ποιο κράτος;
Το διεθνές δίκαιο —και ιδίως το Άρθρο 1 της Σύμβασης του Μοντεβίδεο του 1933— ορίζει τα κριτήρια για την ύπαρξη κρατικής υπόστασης: μόνιμο πληθυσμό, καθορισμένη επικράτεια, αποτελεσματική κυβέρνηση και ικανότητα σύναψης σχέσεων με άλλα κράτη. Ωστόσο, καμία από τις δύο παλαιστινιακές πολιτικές οντότητες δεν πληροί αυτά τα κριτήρια.
Από τη μία πλευρά, βρίσκεται η Παλαιστινιακή Αρχή (ΠΑ) με επικεφαλής τον Μαχμούντ Αμπάς —ένα αδύναμο διοικητικό κατάλοιπο, κραυγαλέα διεφθαρμένο, απεχθές από τον λαό του και στερούμενο δημοκρατικής νομιμότητας. Δεν έχουν διεξαχθεί προεδρικές εκλογές από το 2005. Η περιορισμένη εξουσία της Παλαιστινιακής Αρχής εκτείνεται μόνο σε ένα τμήμα της Δυτικής Όχθης, και ακόμη και εκεί, λειτουργεί με την υπό όρους συγκατάθεση του Ισραήλ και υπό την στενή εποπτεία του ισραηλινού στρατού, από τον οποίο εξαρτάται για την ασφάλειά της.
Από την άλλη πλευρά, βρίσκεται η Λωρίδα της Γάζας, που ελέγχεται από την ισλαμιστική οργάνωση Χαμάς, η οποία έχει χαρακτηριστεί τρομοκρατική ομάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Αυστραλία και την Ιαπωνία. Η Χαμάς, η οποία διέπραξε τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου 2023, δεν είναι κρατικός παράγοντας, αλλά μια θεοκρατική πολιτοφυλακή. Διεξάγει πόλεμο όχι μόνο εναντίον του Ισραήλ, αλλά και εναντίον της παράταξης Φατάχ του Μαχμούντ Αμπάς. Η Χαμάς, με πραξικόπημα, εκδίωξε βίαια την Παλαιστινιακή Αρχή από τη Λωρίδα της Γάζας το 2007 σε έναν παλαιστινιακό εμφύλιο πόλεμο που έχει στοιχίσει τη ζωή σε εκατοντάδες ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια.
Έτσι, το «παλαιστινιακό κράτος» που η Γαλλία ισχυρίζεται ότι αναγνωρίζει δεν διαθέτει ενιαία κυβέρνηση, κανένα μονοπώλιο στη νόμιμη χρήση ισχύος, και καμία αποτελεσματική κυριαρχία. Υπάρχει αποκλειστικά στα χαρτιά μερικών διπλωματικών γραφείων —όχι στην πραγματικότητα.
2. Ποια επικράτεια;
Η αναγνώριση ενός κράτους συνεπάγεται την αναγνώριση του ελέγχου του επί μιας επικράτειας —ακόμη και αν αμφισβητούνται τα όριά της. Ωστόσο, και εδώ, επικρατεί σύγχυση, αφού οι παλαιστινιακές εδαφικές διεκδικήσεις δεν έχουν καμία συνοχή. Οι γραμμές ανακωχής του 1949 (οι οποίες συχνά, αλλά λανθασμένα, αποκαλούνται «σύνορα του 1967») δεν έχουν ποτέ αναγνωριστεί ως διεθνή σύνορα, ούτε από το Ισραήλ ούτε από βασικά ψηφίσματα του ΟΗΕ, συμπεριλαμβανομένου του ψηφίσματος 242 του 1967 του Συμβουλίου Ασφαλείας. Το ψήφισμα αυτό ζητά την απόσυρση σε «ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα», αλλά αφήνει τον ορισμό τους ανοιχτό.
Η Χαμάς, αντιθέτως, απορρίπτει κάθε έννοια συνύπαρξης με το Ισραήλ. Η ιδρυτική της σύμβαση του 1988 (αναθεωρημένη το 2017) εξακολουθεί να ζητά ρητά την καταστροφή του Ισραήλ, ενώ η αναθεώρηση του 2017 διεκδικεί όλα τα εδάφη «από τον ποταμό Ιορδάνη στα ανατολικά μέχρι τη Μεσόγειο στα δυτικά», δηλαδή ολόκληρο το Ισραήλ, τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Αυτό το όραμα συνεπάγεται αναγκαστικά την εξάλειψη του Κράτους του Ισραήλ και τον εκτοπισμό ―ή την εξόντωση― του λαού του.
Η αναγνώριση ενός κράτους χωρίς καθορισμένη επικράτεια —και του οποίου οι εδαφικές διεκδικήσεις περιλαμβάνουν εθνοκάθαρση — ισοδυναμεί με την νομιμοποίηση ενός σχεδίου γενοκτονίας.
3. Ποια εξουσία;
Από την έναρξη της ισραηλινής επιχείρησης «Σιδερένια Σπαθιά» ως απάντηση στη σφαγή των τζιχαντιστών της 7ης Οκτωβρίου 2023, η Χαμάς έχει χάσει τον έλεγχο μεγάλων τμημάτων της Λωρίδας της Γάζας. Οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις διεξάγουν πλέον καθημερινές επιχειρήσεις εκεί, αποσυναρμολογώντας συστηματικά τη στρατιωτική υποδομή και τον διοικητικό μηχανισμό της Χαμάς. Η λεγόμενη «κυβέρνηση» της Χαμάς δεν διαθέτει πλέον λειτουργικά υπουργεία, προϋπολογισμό ή σημαντική υλικοτεχνική ικανότητα. Η ηγεσία της είναι είτε νεκρή, είτε εξόριστη, είτε κρύβεται.
Στη Δυτική Όχθη, η Παλαιστινιακή Αρχή έχει χάσει την αξιοπιστία της. Θεωρείται ευρέως διεφθαρμένη, αυταρχική και υποταγμένη στο Ισραήλ. Δεν ελέγχει ούτε τα σύνορα ούτε τους πόρους. Δεν μπορεί καν να διατηρήσει τη δημόσια τάξη σε πολλές περιοχές, όπως η Τζενίν και η Ναμπλούς, οι οποίες έχουν μετατραπεί σε προπύργια άνομων παραστρατιωτικών ομάδων.
Συνοψίζοντας, δεν υπάρχει καμία παλαιστινιακή αρχή που να ασκεί κυρίαρχο έλεγχο σε οποιαδήποτε περιοχή.
Μια νομική μυθοπλασία, μια ηθική καταστροφή
Σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η αναγνώριση ενός κράτους είναι μια κυρίαρχη πράξη —διακριτική, αλλά όχι αυθαίρετη. Προϋποθέτει, κατ' αρχήν, την ύπαρξη αντικειμενικών γεγονότων που αποδεικνύουν ένα πραγματικό κράτος κατά τη νομική έννοια του όρου. Επιλέγοντας να αναγνωρίσει ένα «παλαιστινιακό κράτος» που σαφώς δεν πληροί αυτά τα καθιερωμένα κριτήρια, η Γαλλία παρεκκλίνει από κάθε διεθνές δίκαιο. Η διακήρυξη του Μακρόν δεν είναι θέμα νομικής αναγνώρισης, αλλά πρόκειται για πολιτική χειρονομία, τόσο ιδεολογική όσο και εκλογική, μεταμφιεσμένη σε διπλωματία.
Η χρονική στιγμή απλώς επιδεινώνει το πρόβλημα. Ένα χρόνο και οκτώ μήνες μετά τις φρικαλεότητες της 7ης Οκτωβρίου 2023 —με πράξεις βαρβαρότητας που στοχοποιούσαν αμάχους, συμπεριλαμβανομένων γυναικών, παιδιών, ηλικιωμένων, ακόμη και βρεφών— αυτή η αναγνώριση χρησιμεύει ως ανταμοιβή για την τρομοκρατία. Δεν προσφέρει κανένα ανθρωπιστικό όφελος. Όπως το έθεσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ: «Αυτό που λέει ο Μακρόν είναι άσχετο —τίποτα δεν θα αλλάξει». Το μόνο συγκεκριμένο αποτέλεσμα είναι η πολιτική νομιμοποίηση ενός τζιχαντιστικού, αντισημιτικού, γενοκτονικού κινήματος.
Για όσους εξακολουθούν να αμφιβάλλουν για αυτήν την πραγματικότητα, οι ηγέτες της Χαμάς έχουν διατυπώσει τους στόχους τους με ανατριχιαστική σαφήνεια. Σε συνέντευξή του στις 24 Οκτωβρίου 2023 στο λιβανέζικο τηλεοπτικό κανάλι LBC, ο Γκάζι Χαμάντ, μέλος του πολιτικού γραφείου της Χαμάς, δήλωσε:
«Πρέπει να δώσουμε ένα μάθημα στο Ισραήλ και αυτό θα το κάνουμε ξανά και ξανά. Ο «Κατακλυσμός του Αλ-Άκσα» είναι απλώς η πρώτη φορά, και θα υπάρξει και δεύτερη, και τρίτη και τέταρτη επειδή έχουμε την αποφασιστικότητα, τη θέληση και τις δυνατότητες να πολεμήσουμε».
Όταν ρωτήθηκε αν αυτό σήμαινε την εξόντωση του Ισραήλ, απάντησε χωρίς δισταγμό: «Ναι, φυσικά».
Για άλλη μια φορά, η Γαλλία βρίσκεται στη λάθος πλευρά της ιστορίας. Όχι στην πλευρά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ούτε στην πλευρά της ειρήνης, αλλά στην πλευρά του ψεύδους, της ατιμίας και της συνεργασίας με τους εχθρούς της ανθρωπότητας.
Ο Drieu Godefridi είναι νομικός (Πανεπιστήμιο Saint-Louis του Λουβέν), φιλόσοφος (Πανεπιστήμιο Saint-Louis του Λουβέν) και διδάκτωρ Νομικής Θεωρίας (Paris IV-Sorbonne). Είναι επιχειρηματίας, Διευθύνων Σύμβουλος ευρωπαϊκού ομίλου ιδιωτικής εκπαίδευσης και διευθυντής του Ομίλου PAN Medias. Είναι συγγραφέας του βιβλίου The Green Reich (2020) (Το Πράσινο Ράιχ).