Τίποτα δεν θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα τη χαρά των Τούρκων για την εκλογική νίκη του προέδρου τους στις 24 Ιουνίου από ένα κινούμενο σχέδιο που απεικονίζει το πλήθος να ζητωκραυγάζει με τρεις γραμμές σε συννεφάκια κειμένου: «Παρατρίχα,» γράφει το ένα. «Παραλίγο να γίνουμε ελεύθεροι.» Και το τελευταίο λέει: «Κάτω οι ελευθερίες!»
Ο Ισλαμιστής τύραννος της Τουρκίας, Πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κέρδισε το 52.5% της εθνικής ψηφοφορίας στις προεδρικές εκλογές στις 24 Ιουνίου. Σημειώνοντας ελαφρά άνοδο από το 51,8% που κέρδισε στις προεδρικές εκλογές του Αυγούστου του 2014. Περισσότεροι από 25 εκατομμύρια Τούρκοι ψήφισαν για την προεδρία του Ερντογάν. Ο πλησιέστερος αντίπαλος, ο σοσιαλδημοκράτης Μουχαρέμ Ιντζέ, ένας δραστήριος πρώην δάσκαλος, κέρδισε λιγότερες από 16 εκατομμύρια ψήφους, ή σχεδόν το 31% των εθνικών ψήφων.
Ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης παραδέχθηκε ότι οι εκλογές ήταν δίκαιες. Δεν έχουν υπάρξει αναφορές για απάτη από διεθνείς παρατηρητές, τουλάχιστον μέχρι στιγμής.
Παρά την ήττα, ο Ιντζέ ήταν ένας από τους πολλούς νικητές των Εκλογών του 2018. Για πρώτη φορά από το 1977, ένας σοσιαλδημοκρατικός πολιτικός κέρδισε περισσότερο από το 30% των ψήφων στην Τουρκία. Το κόμμα του Ιντζέ, Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP), κέρδισε μόνο το 22,6% των ψήφων στον κοινοβουλευτικό αγώνα.
Παρά τη σαφή νίκη του Ερντογάν, το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) είχε χειρότερες επιδόσεις από αυτές που αναμένονταν: Κέρδισε το 42,4% των ψήφων στις κοινοβουλευτικές εκλογές, οκτώ ποσοστιαίες μονάδες κάτω από το 49,5% που κέρδισε στον προηγούμενο κοινοβουλευτικό αγώνα τον Νοέμβριο του 2015.
Αυτή η πτώση στέρησε στο AKP την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, με 295 έδρες στη 300μελή Βουλή. Αντιθέτως, οι ακροδεξιοί συνεργάτες του ΑΚΡ, το Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος (MHP) κέρδισαν απροσδόκητα 49 έδρες, ανεβάζοντας τον συνολικό αριθμό των εδρών που ελέγχονταν από το διοικητικό συνασπισμό σε 344, μια άνετη πλειοψηφία.
Η συμμαχία των ΑΚΡ και ΜΗΡ σηματοδοτεί την επίσημη γέννηση της νέας κυβερνητικής ιδεολογίας στη Τουρκία: Ένας συνασπισμός Ισλαμιστών και εθνικιστών που παραδοσιακά αντιπροσωπεύουν τον αγροτικό πληθυσμό της Τουρκίας με το χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο. Ο Ερντογάν μπορεί να μην είναι πολύ χαρούμενος που πρέπει να μοιραστεί την εξουσία με ένα κόμμα που ήταν τελευταία φορά σε συνασπισμό το 2002, αλλά εφόσον το ΑΚΡ δεν διαθέτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, θα πρέπει να συνεργαστεί με τους εθνικιστές. Μπορεί επίσης να χρειαστεί να τους δώσει θέσεις υψηλού προφίλ όπως αντιπρόεδροι ή/και υπουργικές θέσεις.
Μετά τα αποτελέσματα των εκλογών στις 24 Ιουνίου, η αυταρχική πολιτική της Τουρκίας θα επιδεινωθεί με την ανάμειξη του Ισλαμισμού και του εθνικισμού που αναδύεται ως η νέα ιδεολογία της χώρας. Η βαθιά πόλωση στη Τούρκικη κοινωνία πιθανώς να γίνει ακόμη βαθύτερη. Ήδη φαίνονται τα πρώτα σημάδια. Σε νικητήρια ομιλία το βράδυ της 24ης Ιουνίου, ο υπουργός Εξωτερικών του Ερντογάν, Μέβλουτ Τσαβουσόγλου, δήλωσε ότι οι χαμένοι των εκλογών ήταν οι «τρομοκράτες». Σε αυτή την πολιτικά διχαστική, θλιβερή λογική, το 47,5% των Τούρκων είναι τρομοκράτες: περίπου 38,5 εκατομμύρια άνθρωποι.
Η χαρά του έθνους για την επανεκλογή ενός ανθρώπου που είναι γνωστός παγκοσμίως για την αυταρχική, μερικές φορές δεσποτική του κυριαρχία, δεν προκαλεί έκπληξη σε μια χώρα όπου η μέση εκπαίδευση είναι μόλις 6,5 χρόνια. Μόλις τον Απρίλιο του 2017, οι Τούρκοι εγκατέλειψαν τη δημοκρατία, όταν ψήφισαν υπέρ των συνταγματικών τροποποιήσεων που έκαναν τον Ερντογάν επικεφαλή του κράτους, επικεφαλή της κυβέρνησης και επικεφαλή του κυβερνώντος κόμματος ταυτόχρονα. Οι τροποποιήσεις έδωσαν στον πρόεδρο σχεδόν απεριόριστες εξουσίες και τη δυνατότητα να ασκεί την εξουσία με διάταγμα.
 Εικόνα: Ο Πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μιλά σε προεκλογική εκστρατεία στις 23 Ιουνίου 2018 στην Κωνσταντινούπολη της Τουρκίας. (Φωτογραφία από τον Chris McGrath / Getty Images) |
Στην έκθεσή του " Freedom in the World 2018 (Η ελευθερία ανά τον κόσμο το 2018)", ο ΜΚΟ Freedom House κατηγοριοποιεί την Τουρκία ως χώρα "μη ελεύθερη" λόγω "ενός βαθιά λανθασμένου συνταγματικού δημοψηφίσματος που συγκέντρωσε την εξουσία στην προεδρία, της μαζικής αντικατάστασης των εκλεγμένων δημάρχων με κυβερνητικούς διορισμένους, των αυθαίρετων διώξεων ακτιβιστών δικαιωμάτων και άλλων που θεωρούνται εχθροί του κράτους και λόγω των συνεχών απολύσεων των κρατικών υπαλλήλων, γεγονότα που κάνουν τους πολίτες να διστάζουν να εκφράσουν τις απόψεις τους για ευαίσθητα θέματα». Η Τουρκία βρίσκεται επίσης στην κορυφή της λίστας του Freedom house των χωρών όπου η δημοκρατία βρίσκεται υπό παρακμή την τελευταία δεκαετία. Κατά ειρωνικό τρόπο, ακόμη και η Συρία που βρίσκεται σε εμφύλιο πόλεμο είναι στο τέλος της λίστας (δηλ. Η δημοκρατία της έχει παρακμάσει το λιγότερο μεταξύ των χωρών που ερευνήθηκαν).
Η Τουρκία του Ερντογάν όδευε προς τη δικτατορία και πριν ακόμη οι Τούρκοι του δώσουν την εξουσία που ήθελε στο δημοψήφισμα του Απριλίου του 2017. Εκατομμύρια αντι-Ερντογάν Τούρκοι είναι τρομοκρατημένοι με την προοπτική περαιτέρω βασανιστηρίων κάτω από μια Ισλαμιστική-εθνικιστική συμμαχία υπό την ηγεσία ενός προέδρου ουσιαστικά χωρίς έλεγχο και ισορροπία. Ο Ιντζέ, ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης εναντίον του Ερντογάν έχει δεσμευθεί να αντεπιτεθεί. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα χρειαστεί να αντεπιτεθεί από το σημείο όπου πολλοί από τους αντίπαλους του Ερντογάν έχουν καταλήξει.
Ο Burak Bekdil, ένας από τους κορυφαίους δημοσιογράφους της Τουρκίας, πρόσφατα απολύθηκε από την κορυφαία εφημερίδα της Τουρκίας μετά από 29 χρόνια, διότι έγραφε τι συνέβαινε στην Τουρκία για το Gatestone. Είναι Μέλος του Middle East Forum.